ویدیوی زیر درباره ی مستقل شدن و رفتار کردن بچه ها بصورت

مستقل در جامعه و مقایسه ی این موضوع در دو کشور ژاپن و

استرالیاست. ابتدا یک نمونه در ژاپن رو نشون می ده که یک بچه ی

دبستانی برای رفتن به مدرسه تنها سوار قطار می شه و تمام مسیر

رو به تنهایی می ره، در حالی که در نمونه ی استرالیایی ش، رسم

اینه که پدر و مادر بچه رو تا مدرسه می رسونن. بنابر گفته ی ویدیو

با همه ی این که جمعیت استرالیا یک پنجم ژاپنه، ولی میزان قتل

چهار برابر بیشتره. هم گفته های مدیر مدرسه ی استرالیایی و هم

موضوع ترسی که مدیا به جان مردم می اندازند، جالبه.
 
اگر گفته های ویدیو درست باشه، فکر می کنم وضعیت امنیت کودکان

در ایران جایی مابین این دو سیستم باشه. بچه های دبستانی گرچه

بدون همراهی پدر و مادر به مدرسه می رن، ولی در اغلب مواقع با یک

گروه از دوستانند و کمتر تنها می شن.
 
هنگام دیدن ویدیو، یاد ِ مقاله ای افتادم که پیشتر درباره ی مفقود

شدن کودکان در امریکا خونده بودم. رقمهای امریکا باورنکردنیه.

سالانه بیش از 800 هزار کودک (افراد زیر 18 سال) در امریکا مفقود  

می شن. یعنی روزانه نزدیک به 2000 نفر. از این رقم، نزدیک به 203

هزار نفرشون به وسیله ی یکی از والدین ربوده می شن. این مورد در

هنگام جدایی زوجها اتفاق می افته. 52800 نفر به دست غریبه هایی

دزدیده می شن که به عنوان فرزندشون اونها رو بزرگ می کنن.

باقی کودکان، یعنی بیش از 544 هزار نفر در سال یا از خانه اخراج

می شن، یا خودشون فرار می کنن و یا به دست خلافکاران ربوده

می شن که بیشترشون در حمل مواد مخدر، تن فروشی و فیلم های

پورن مورد استفاده قرار می گیرن. شهر فنیکس ناامن ترین بخش امریکا

در این مورد شناخته شده.
 
در امریکا شرکت های خصوصیی وجود دارند که با داشتن کارآگاه

های خصوصی و حتا گروه ضربت، به دنبال کودکان مفقود شده می گردن

و در برخی مواقع حتا در خارج از کشور اونها رو پیدا می کنند و به کشور

برمی گردونن. ولی میزان موفقیت این شرکت ها آنچنان بالا نیست.
 
آمار امریکا رو در چند جا خوندم. یکی ش این بود:


http://cnn.it/1F645e4  


یوتیوب:


http://bit.ly/1j8ce7z

 

 

لینک ِ مربوط به فیلم:

https://www.youtube.com/watch?t=8&v=P7YrN8Q2PDU

 

سپهر نیلگون