فرق است میان ِ "فروتنی" و "خودکم زنی" . فروتنی مبتنی بر

 شناخت است. فرد واقع بینانه کاستی هایش را می شناسد، 

به آنها اذعان می کند، و در مقام عمل و نظر از حدود توانش فراتر

 نمی رود- به بیش از آنچه هست، تظاهر نمی کند. اما "کم زنی"

 نوعی تکبر پنهان است: فرد خود را بهتر از آنچه بواقع هست

 می پندارد، به زبان از کاستی هایش می گوید، بی آنکه در دل به

 آنها باور داشته باشد- بر آنها اصرار می کند تا دیگران انکارش کنند. 

کم زنی نشانه فقدان اعتماد به نفس است یا تصویر نادرستی که

 فرد از خود دارد.  بی جهت نباید کسی را به حسنی که ندارد ستود؛ 

اما اگر کسی در ما حسنی دید و آن را بی مبالغه ستود، به نظرم 

بی جهت نباید خودکم زنی کرد- ستایش را باید فروتنانه پذیرفت

 و شاکر آن حسن بود.